Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 Impossible

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Franco Verga

Franco Verga


Aantal berichten : 49
Registratiedatum : 09-05-13

Character sheet
Age: 22
Love: Forget them other boys, baby. Forget them other guys.
Secret: Cause two can keep a secret if one of them is dead.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Impossible   Impossible Icon_minitimevr mei 10, 2013 5:29 pm

Grijnzend trok hij naar de stad. Zijn oren waren verhuld door een paar headphones, en verder was hij gekleed in een tanktop en een grijs gekleurde jogginsbroek daaronder had hij witte All Stars aan getrokken, en zo zag hij er best nog we netjes uit voor zijn dagelijks partijtje voetbal met de jongens. Sportief als hij was ging hij natuurlijk joggen naar het park, zo had hij zijn opwarming dus ook al gehad. Op de beats van 30 Seconds To Mars begon hij dus te lopen zodra hij de straat uit was. Verschillende mensen die in de straat wonen keken hem even vreemd aan, naja niet iedereen was zo lui als jun ea. Franco moest nu eenmaal in perfecte conditie zijn, en natuurlijk moest hij ook letten op hoe hij er uit zag. Wat voor hem best wel normaal was. Eigenlijk boeide het hem niet dat hij wat werd nagestaard als hij aan het sporten was, hij vond het stiekem best nog wel plezierig. Toch als het van het andere geslacht kwam, van andere jongens kon hij het alleen maar verdragen als hij in de fitness was. Wanneer hij een goede snelheid had gevonden om op te blijven lopen kon hij zijn omgeving ook beter in het oog houden. Zo maakte de jongen enkele rare bochten als er plots iemand tevoorschijn kwam van een hoek, of nam hij een jump wanneer er een bal kwam aangerold die hij niet meer kon weg lopen. Al bij al hem zien lopen was best wel een grappig zicht.
Het park begon zo langzaam maar zeker in zijn zicht te komen, om nu niet de show off uit te hangen bleef hij in een normaal tempo lopen tot hij door de poort was gelopen die toegang gaf tot het park. Blijkbaar was het vandaag opeens superdruk geworden want hij kon hier letterlijk over de koppen lopen. Al gauw vond hij de reden waarom er hier zo veel volk was. Er was vandaag een speciale dag voor kinderen en hun ouders georganiseerd. Even bracht dat zijn gedachte terug naar het feit dat hij een nieuw zusje had gekregen onlangs en dat hij door zijn drukke schema nog niet op bezoek was kunnen gaan bij zijn ouders. Wat beteuterd keek hij rond, zag verschillende gezichten van ouders die hem bekend voor kwamen, waarschijnlijk had hij hen eens gezien toen hij op de catwalk aan het lopen. Ja, dat was wel het voordeel van zijn baan. Hij leerde verschillende mensen kennen waarvan hij vroeger zelf niet had kunnen dromen dat hij ze ooit zou gaan ontmoeten. Damn, wat was hij blij dat hij zo’n volhouder was geweest toen hij jonger was, anders had hij dit alles nooit kunnen bereiken en woonde hij waarschijnlijk nog ergens in Brazilië nu.
Zich vlot voortbewegend tussen alle mensen en hun kinderen door baande hij zich een weg naar het voetbalveld dat wat verderop was. Er was nog niemand komen opdagen, iets wat hem best wel verbaasde want hij was nu wel aardig laat en zowiezo was hij altijd een van die personen die aan de late kant kwamen, nog steeds op tijd maar gewoon erg laat. Met een zucht ging hij op een van de banken aan de rand van het veld zitten en wachtte dan maar gewoon tot ze zouden komen. Lekker saai dus. Die saaiheid, en zijn muziek leidde er dus toe dat de jongen zachtjes eek in te dommelen.
&Roxanne
[Flutje I know]
Terug naar boven Ga naar beneden
Roxanne Clark
Admin
Roxanne Clark


Aantal berichten : 119
Registratiedatum : 08-05-13
Leeftijd : 28
Woonplaats : dromenland

Character sheet
Age: 23
Love: One day my prince will come, so I wait for that day.
Secret: I hate myself whenever I eat. The father of my son knows nothing about him.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitimevr mei 10, 2013 7:04 pm

Geïrriteerd zat Roxanne op de rand van het bad. Waarom moest Finn nou perse die glas ranja over zich heen gooien. Ze waren al aan de late kant. Roxanne had Finn in de hoek gezet en wachtte nu tot dat het bad vol genoeg was. Ook controleerde ze een paar keer of het water niet te warm was. Na een tijdje draaide ze de kranen uit en liep terug naar beneden. Ze zag dat Finn nog steeds in de hoek stond waar ze hem neer had gezet. Roxanne liep naar hem toe en ging door haar knieën zodat ze hem aan kon kijken. "Ben je klaar?" Vroeg ze terwijl ze naar zijn rug keek. Het duurde niet lang voor dat Finn zich omdraaide en ze zijn armpjes om haar nek heen voelde. "Sorry mama." Roxanne glimlachte al weer en maakte hem los van haar zodat ze hem aan kon kijken. "Het is al goed, maar je doet het niet weer anders dan krijg je geen ranja meer." Ze gaf hem een kus op zijn voor hoofd en stond op. "Hup nu snel naar boven en uitkleden." Ze liep achter Finn naar boven en hielp hem in bad toen hij zijn kleren uit had. Ze waste hem met een washandje. Vervolgens gaf ze hem zijn bootje en liep de badkamer uit. Snel legde ze nieuwe kleren terug en liep weer terug naar de bad kamer. Er was niet zo heel veel water. Maar er kon van alles fout gaan. Daarom hield ze er ook niet van om Finn lang alleen te laten als hij in bad zat. Eenmaal in de badkamer trok ze de stop los zodat het water weg zou gaan. Ze nam plaats op de grond en keek toe hoe Finn nog even aan het spelen was. Uiteindelijk tilde ze hem uit bad en droogde hem af. Samen liepen ze naar zijn slaapkamer en kleden ze hem aan. Roxanne kamde zijn haren en trok hem de nikes aan die hij van haar had gekregen met zijn verjaardag. "Als we nog iets willen doen dan moeten we nu echt gaan" Sprak ze met een glimlach. Snel liep ze naar beneden pakte haar tas en sleutels en zette Finn even later in de auto waarna ze zelf plaats nam achter het stuur. Het duurde niet lang voor dat ze bij het park parkeerde. Roxanne hielp Finn uit de auto, ze pakte haar tas en sloot de deur. Met Finn aan de hand liep ze naar het hele gebeuren toe. Roxanne liet Finn los zodat hij naar een paar vriendjes van hem toe kon. Zij zelf kende hier niet veel mensen. Grote deels omdat ze te druk bezig was met haar werk. Ze had het daar door te druk om echt kennis te maken met de ouders. Daarbij waren de meeste ouders een ouder dan haar. Haar blik gleed over de mensen en af en toe kreeg ze een glimlach of een knik toe geworpen. Ze had nu ook niet bepaald zin om bij vreemde mensen te gaan staan of zitten. Op dit soort momenten was ze toch echt een verlegen iemand. Zuchtend liep ze verder en keek ondertussen naar Finn. Hij had het er erg naar zijn zin dus om nu al weg te gaan leek haar lullig. Haar blik viel op een jongeman die alleen op een bankje zat. Hij leek haar iemand van haar leeftijd. Roxanne liep naar Finn toe en ging door haar knieën. "Finn ik ga daar verder op zitten. Zorg dat je in het zicht blijft." Ze kreeg enkel een knik van hem als antwoord waarna ze op staat en naar de jongeman liep. Vervolgens nam ze zonder twijfel plaats naast hem. Ze liet haar blik over hem heen gaan. Haar blik gleed naar zijn oordoppjes, wacht zag ze het nu goed en had hij zijn ogen dicht? Verbaast trok ze een wenkbrauw op. Wacht straks was hij dood ? Dat zou kunnen toch. Aarzelend ging ze wat van hem af zitten en porde hem aarzelend in zijn arm. "Dus ben je dood of slaap je half?" Sprak ze terwijl ze haar stem wat verhief zo dat ze zeker wist dat hij haar kon horen mocht hij nog leven. Eigenlijk was het best dom wat ze deed. Ze had niet eens getest of hij adem haalde en dat soort dingen. Nee ze dacht meteen dat hij dood was.
[732]




Laatst aangepast door Roxanne Clark op vr mei 17, 2013 10:46 am; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Franco Verga

Franco Verga


Aantal berichten : 49
Registratiedatum : 09-05-13

Character sheet
Age: 22
Love: Forget them other boys, baby. Forget them other guys.
Secret: Cause two can keep a secret if one of them is dead.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitimevr mei 10, 2013 9:17 pm

Zijn droom bracht hem naar een ver verleden waar hij nog samen met zijn zusje Mariana in de speeltuin aan het spelen was. Ze waren met een grote groep, maar Franco en zijn zus maakte uit wat ze gingen spelen. Zo was het vaak dat ze oorlogje speelde, maar soms deden ze ook alsof ze een gezinnetje waren allemaal heel cool toen ze zes jaar oud waren. “Jij bent de hond.” Commandeerde Mariana een van de jongens die vreselijk irritant aan het doen was. De jongen trok een kwaad gezicht en zette zich mokkend neer in het zand. “De rest van jullie zijn vrienden, en jij Diëgo bent mijn man. Franco is mijn grote broer, dus normaal doen!” Klonk haar piepstemmetje. Franco zette kracht bij de woorden door even streng te kijken naar Diëgo. Zo ging het een hele dag rustig verder. Soms veranderde ze even van spel en gingen ze tikkertje spelen, daar moesten de twee hem natuurlijk nooit zijn omdat ze zo geweldig snel waren, en als ze hem dan is moesten zijn dan kwamen ze aan zetten met een nieuw spel. Puur om vervelend te doen. ‘Mariana, stop!’ Schreeuwde Franco luid toen zijn zus hem begon te porren in zijn zij. Echt iets waar hij niet tegen kon, plus Mariana mocht dat helemaal niet doen van hem. Pestend bleef ze hem porren in zijn zij tot Franco uitgeteld op de grond lag. Zo ging Mariana bij een van de andere jongetjes zitten en begon ze het zelfde bij hen te doen. Een ontstemde gil klonk. Eentje waardoor de bruinharige jongen meteen omhoog sprong. Zijn blik schoot meteen naar zijn zusje en wat hij zag, vond hij echt niet cool. Max had zijn zusje bij de haren vast, tot zo erg toe dat er tranen in haar ogen stonden. Zonder enige waarschuwing, denderde de zesjarige Franco op de een jaar oudere jongen af en tackelde hem op de grond waardoor hij het haar van Mariana wel moest los laten. Zo begonnen de twee met elkaar te vechten. Hun vuisten trommelde op elkaar in al zat er niet echt veel kracht in. Het was hun vader Samuel die hen uit elkaar trok, hard kwam Franco neer op de grond en keek met grote bange ogen naar zijn vader op die wel drie meter boven hem uit torende. “Franco Danilo Vega! Wat denk je dat je aan het doen bent? Kom op maak dat je naar huis gaat.” Klonk de strenge stem van zijn vader. Voor hij er iets kon tegen in brengen keerde zijn vader hem de rug toe en liep hij naar Mariana, die tilde hij op en vertrok zo naar huis. Nu was hij alleen. Zijn wang zag aardig blauw door Max. Als een verloren puppy begon hij dan maar aan zijn weg naar huis..

Door een por schoten zijn ogen open. Compleet verward door de situatie die zich in zijn droom had afgespeeld begon hij weer gewaar te worden aan de locatie waar hij nu was. Nog steeds wat ontdaan merkte hij op dat hij niet meer alleen was. Even ging er hoop door hem heen dat het een van de jongens was, maar dit was helemaal iemand anders. Een meisje met bruine haren dat hem wat vreemd bekeek. Kort veegde hij met zijn handen door zijn ogen om daarna zijn headphones af te zetten. ‘Sorry, ik was blijkbaar in slaap gevallen.’ Grijnsde hij kort. Just great, dit was iets wat hem normaal echt nooit over kwam. Hij viel normaal nergens in slaap, of toch niet op openbare plaatsen waar hij zeg maar zo maar kon beroofd worden. Met zijn hand voor zijn mond geeuwde de jongen even, om daarna door een trilling compleet te worden afgeleid. ‘Excuseer.’ Franco haalde zijn mobiel even uit zijn zak en opende het bericht. Zijn kaak verstrakte even. Oh ja, waarom ook niet. Gingen ze hem nog laten zitten ook, losers. Hiervoor had hij dus een shoot afgezegd. Lekker was dat. ‘Just my luck.’ Klonk het duidelijk geërgerd.
‘Je hebt toevallig niet iets te doen waar je iemand voor nodig hebt zeker?’ Zijn kaak was weer terug ontspannen, en daar bij klonk zijn stem ook weer een pak rustiger. Franco glimlachte vriendelijk naar haar. In de hoop dat zijn gedrag haar niet afschrikte of wat dan ook. ‘Sorry voor de vraag. Het is gewoon mijn vrienden hebben me net laten zitten, en ja nu heb ik niets meer te doen voor de rest van de dag.’ De jongen haalde zijn hand even door zijn haar, alsof hij plots verlegen was geworden. Al was het meer iets van dat hij nu echt niet meer wist wat hij moest gaan doen. Oké, misschien was hij ook wel een beetje verlegen geworden om het feit dat hij echt niet wist hoe ze op hem ging reageren.
Terug naar boven Ga naar beneden
Roxanne Clark
Admin
Roxanne Clark


Aantal berichten : 119
Registratiedatum : 08-05-13
Leeftijd : 28
Woonplaats : dromenland

Character sheet
Age: 23
Love: One day my prince will come, so I wait for that day.
Secret: I hate myself whenever I eat. The father of my son knows nothing about him.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitimeza mei 11, 2013 11:32 am


Een opgelucht gevoel gleed door haar lichaam heen toen de jongeman zijn ogen open deed. Hij was gelukkig dus niet dood, iets waar ze heel blij om. Aangezien ze niet zou weten wat ze dan had moeten doen. Dat niet alleen niet zo heel ver van deze plek af speelde kinderen waar onder die van haar. Snel gleed haar blik naar de plek waar Finn ongeveer hoorde te zijn. Gelukkig zat hij nog steeds op dezelfde plek. Het zou een hel zijn om hem kwijt te raken. Roxanne keek de jongeman weer aan en vroeg zich toch af of er niks ernstigs aan de hand was. Het was nogal ongebruikelijk om op een bankje in het park in slaap te vallen. Zo iets deden alleen oude mensen. Daarbij mocht hij van geluk spreken dat zij het was en niet iemand anders die hem misschien wou beroven of iets in die richting. Een rilling gleed door haar lichaam bij alleen de gedachten al. Roxanne keek toe hoe hij in zijn ogen wreef om vervolgens zijn headphone af te zetten. 'Sorry, ik was blijkbaar in slaap gevallen.' Roxanne grinnikte om zijn woorden en haalde haar schouders op. "Normaal gebruik je een bed om in te slapen." Ze keek hem nog wat onderzoekend aan en beet vervolgens zacht op haar lip. "Als ik eerlijk moest zijn dacht ik dat je dood was." Bekende ze lachend. Ze liet haar vingers door haar haren gaan en keek weer richting Finn, toen ze hem niet zag keek ze wat onrustig om haar heen. Al duurde het niet lang voor ze hem weer in het zicht had. Finn mocht soms lastig zijn en zijn buien hebben. Hij luisterde gelukkig wel altijd. Iets waar ze heel blij om was. Uiteindelijk richte ze haar blik weer op de persoon naast haar. "Maar gelukkig leef je nog." Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze dit zei. "We willen natuurlijk niet dat zo'n knappert als jij dood gaat." Roxanne was iemand die vaak gewoon zei wat ze dacht. En tja dit was inderdaad een van de dingen die ze nu over hem dacht. Hij zag er heel goed uit en het zou zonder zijn om dan iemand zoals hem kwijt te raken op de wereld. Ze durfde te wedden dat ze niet de enige persoon was die het dacht. Roxanne schudde lachtend haar hoofd toen hij gaapte. ‘Excuseer.' Ze knikte enkel als antwoord en keek weer voor haar uit. Ze trok kort haar wenkbrauw op toen ze zag hoe Finn iets vertelde met wilde arm bewegingen. Ze was later toch benieuwd wat hij zou gaan worden. Zou hij haar gaan volgen en ook een model worden? Of ging hij net zoals zijn vader van fotograferen houden. Ze hoopte in elk geval niet dat hij net zo'n player werd als Ezio. Maar ze wist het goed te voorkomen aangezien ze beide niet van elkaars bestaan wisten. Nouja natuurlijk wist Finn dat hij een vader had. Ze had er alleen een lul verhaal om heen gehangen. Hier door dacht hij dat hij van een donor was. Iets wat ze hem nu nog graag wou laten geloven. Maar wist ze dat het vroeg of laat uit zou komen. Roxanne hoopte dan in elk geval dat Finn niet boos op haar zou gaan worden. 'Just my luck.’ De stem van de jongen naast haar haalde haar uit haar gedachten. Wat verbaast keek ze weer naar hem. "Alles wel goed?" Vragend keek ze hem aan. Ze vroeg zich af waarom hij zo geïrriteerd was. Achja het ging haar eigenlijk helemaal niks aan. Maar toch had ze het gevraagd. Hij kon natuurlijk zelf bepalen of hij er antwoord op gaf. Roxanne keek weer naar Finn en sloeg vervolgens haar ene been over de andere heen. ‘Je hebt toevallig niet iets te doen waar je iemand voor nodig hebt zeker?’ Wat verbaast keek ze hem aan. Vervolgens schudde ze haar hoofd. "Nou nee eigenlijk niet." bekende ze eerlijk. Toch vond ze het wat vreemd. Ze wist zijn naam niet eens en hij vroeg of ze iets samen wouden doen. Niet dat ze het erg vond. Zelf had ze ook niet echt iets te doen. 'Sorry voor de vraag. Het is gewoon mijn vrienden hebben me net laten zitten, en ja nu heb ik niets meer te doen voor de rest van de dag.’ Haar blik gleed weer naar de jongen toe en kort haalde ze haar schouders op. Het maakte haar niet zo heel erg veel uit. Het was maar een normale vraag. Nouja, het was vreemd dat een vreemde het vroeg. "Dat is lullig van je vrienden." Haar blik gleed weer naar Finn die nu weer een of ander spel aan het doen was. "Misschien als je, je naam zegt mag je helpen met koekjes bakken als je wilt?" Ze had gisteren namelijk besloten om samen met Finn koekjes te maken. Iets wat hij altijd geweldig vond. Zij zelf ook, niks was leuker dan met je kind leuke dingen te doen. Maar altijd wanneer hij uitgeteld op de bank lag moest zij de troep opruimen. Achja dat had ze er wel voor over.
[859]



Laatst aangepast door Roxanne Clark op za mei 18, 2013 1:07 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Franco Verga

Franco Verga


Aantal berichten : 49
Registratiedatum : 09-05-13

Character sheet
Age: 22
Love: Forget them other boys, baby. Forget them other guys.
Secret: Cause two can keep a secret if one of them is dead.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitimevr mei 17, 2013 5:19 pm


Franco was oprecht blij dat ze niet een of andere dief was of wat dan ook. Naja, het was nu niet dat hij milljoenen bij zich had, maar hij zou het echt wel naaiend vinden moest zijn iPod gestolen zijn of wat dan ook. Niet dat hij er niet meteen een nieuwe zou krijgen van zijn agentschap, maar toch deze deed het nog perfect dus. Pus, dan kon hij er ook op rekenen dat moesten zijn vrienden er ooit achter komen dat hij echt werd uitgelachen. Het was echt niets voor hem om zo maar in slaap te vallen in het park. Maar dat zou hij wel blamen op de rust die werking had op hem of wat dan ook. Moest ze er naar vragen tenminste. De man keek even verlegen naar de grond. Tuurlijk gebruikte hij een bed om in te slapen, dit was gewoon zo’n ongeplande actie van hem die net zo goed iemand anders kon overkomen. ‘Wel, goed dat ik dan toch nog leef.’ Grijnsde hij breed. Stel je voor zeg! Wanneer ze weer weg keek bekeek hij haar even snel. Ze was niet mis, en als hij het goed had dan had hij haar wel eens op een cover van een magazine zien staan of wat dan ook. Kortom ze kwam hem bekend voor. Volgens hem, had hij al eens samen met haar in de fashionweek gelopen al was die kans wel heel klein aangezien hij al aan de zijde van veel modellen heeft moeten lopen. Maar het was dus al wel zeker voor hem, ze was een model. Haar naam schoot hem niet meteen te binnen, maar dat zou nog wel komen.
‘Zo meteen ga ik nog blozen.’ Klonk het vrolijk terwijl hij haar toch met een knikje bedankte. Dit vond hij nog best wel goed. Als ze heel de tijd complimentjes ging geven aan hem dan kon hij hier net zo goed de rest van de dag doorbrengen met haar. Leuk voor hem, zij had iets om naar te kijken en voilla probleem opgelost. Plus dan moest hij ook niet dealen met het feit dat hij zo maar was afgezegd door zijn vrienden. Oh ja, hij ging hun nog echt wel terugpakken daar voor, maar om eerlijk te zijn hij had nu beter gezelschap dus ja. Blijkbaar was de vrouw opeens ergens anders met haar gedachten. Franco probeerde in te schatten naar waar ze keek, maar ze zag enkel een groepje kinderen waar een jongetje momenteel van recht stond. Kinderen, hij kon niet ontkennen dat het een droom was om later zijn eigen kinderen te hebben. Hij kon zich al helemaal voorstellen wat voor soort vader hij zou zijn, zo eentje dat alles met zijn kinderen doet, maar toch soms wel streng was wanneer het moest. Maar hij zou wel een goeie vader zijn, daar was hij zeker van. Al was dat momenteel nog niet van toepassing, en dat wou hij ook. Gewoon even wachten nog, en wanneer het gebeurde dan zou hij er wel vrede mee hebben.
Wat beteuterd keek hij haar aan toen ze melde dat ze geen plannen had. Ach ja, dan moest hij zelf maar iets gaan verzinnen. Misschien kon hij nog wel naar de fitness gaan of wat gaan jammen op zijn gitaar. Naja, dat zou hij dan wel beslissen als hij weer thuis was. Op haar volgende woorden knikte hij enkel. Het was wel meer dan lullig, want als hij die shoot niet had moeten verplaatsen voor hun, dan was hij daarna meteen vertrokken richting Brazilië, maar ja, dat ging dus ook niet door. Allemaal heel leuk voor hem natuurlijk. Zijn gezicht leek toch weer helemaal op te klaren toen ze over koekjes begon. Meende ze het nu? Ging ze een vreemde in haar huis laten om koekjes te bakken? Ach, waarom ook niet? Dan had hij tenminste iets te doen, en zat zij niet alleen met de opkuis ervan. ‘Ik ben Franco, Franco Verga.’ Hier kwam zijn beleefdheid weer naar boven die zijn moeder hem met alle plezier had aangeleerd vroeger. Al was het voor hem meer een vorm van respect tegenover de vrouw die naast hem zat.
Terug naar boven Ga naar beneden
Roxanne Clark
Admin
Roxanne Clark


Aantal berichten : 119
Registratiedatum : 08-05-13
Leeftijd : 28
Woonplaats : dromenland

Character sheet
Age: 23
Love: One day my prince will come, so I wait for that day.
Secret: I hate myself whenever I eat. The father of my son knows nothing about him.

Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitimeza mei 18, 2013 2:08 pm



Roxanne glimlachte toen de man naar de grond keek. Waarom waren mannen altijd zo leuk als ze bloosde. Ze hield wel van mensen die verlegen waren. Al moest het natuurlijk niet zo zijn dat ze om als verlegen werden. In het begin was het misschien schattig maar na een tijdje werd het niks. Nee ze had liever iemand die niet al te onzeker was en dat soort dingen. Waarschijnlijk kwam dag omdat ze zelf ook best onzeker was. Al kon ze het meestal wel verbergen. Alleen de mensen die dicht bij haar stonden die wisten dat ze erg onzeker was. En een enkeling wist dat ze problemen had met eten. Ookal had ze het hen nooit verteld. Maar het was duidelijk zat. Ze had geluk dat Finn in haar leven had. Zonder hem had ze waarschijnlijk verschillende keren in het ziekenhuis gelegen. Nee door finn moest ze wel 3 keer op een dag eten soms nog wel meer. Ze wou hem namelijk niet het verkeerde voorbeeld geven. Roxanne had altijd gezegd dat mocht ze een kind krijgen dat ze het heel anders zou doen met de opvoeding en dat deed ze ook. Maar toch aten ze altijd gezond. Heel af en toe was er een uitzondering. Maar dan deed ze het enkel om Finn een plezier te doen. 'Wel, goed dat ik dan toch nog leef.’ Ze lachte om zijn woorden en knikte. "Het is echt maar goed dat je nog leeft. Ik zou echt niet weten wat ik had moeten doen. Eerst voor zorgen dat de kinderen hier weg zijn." Sprak ze terwijl haar blik weer naar Finn liet gaan. "En dan de politie bellen of juist anders om." Haar blik gleed kort weer naar de man voor ze weer voor haar uit keek. 'Zo meteen ga ik nog blozen.’ Roxanne grinnikte om zijn woorden en keek hem weer aan. "Tja de waarheid mag gezegd worden." De man leek haar best aardig en dat terwijl ze nog niet zo heel lang met hem in gesprek was. Maar de meeste eerste indrukken bij mensen waren vaak juist. Behalve als ze zich natuurlijk voor deden als iemand anders. Maar daar kwam je dan wel snel genoeg achter. Alleen was het meestal dan wel te laat. Roxanne keek hem weer aan en wachtte tot dat hij zijn naam zei 'ik ben Franco, Franco Verga.’ Haar ogen werden kort groot toen hij dit zei. Een grijns verscheen op haar gezicht en even beet ze op haar lip. "Ik ken jou. Het gebeurt niet vaak dat ik een model tegen kom buiten werk om." Sprak ze eerlijk. Ja nu ze hem goed bekeek herkende ze hem wel ja. Alleen wist ze niet of ze ooit wel eens met hem samen had gewerkt. Ze was nu al ongeveer vanaf haar 14de ofzo bezig met model werk. Dus het zou best kunnen dat ze een shoot met hem had gehad zonder het zich te herinneren. "Ik ben Roxanne Clark." Ze glimlachte kort naar Franco voor ze weer naar Finn keek. Het duurde niet lang voor dat Finn naar haar toe rende. Toen hij eenmaal voor haar stil stond keek ze hem vragend aan. "Mama ik heb dorst." Roxanne pakte haar tas vervolgens en haalde er een pakje drinken uit. Vervolgens wachtte ze tot dat Finn naast haar op het bankje zat en maakte het rietje los en stak die in het pakje voordat ze hem aan Finn gaf. "Alsjeblieft, voorzichtig drinken." Waarschuwde ze hem. "Wie ben jij?" Hoorde ze Finn tegen franco zeggen. Kort grinnikte ze. Finn was altijd al een nieuwsgierig iemand geweest. Iets wat hij vast wel zou houden.

[606]


Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Impossible Empty
BerichtOnderwerp: Re: Impossible   Impossible Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Impossible
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: 
BUT UNTIL THE GATES ARE OPEN
 :: 
LOS ANGELES
 :: 
NATURE
-
Ga naar: